De paden op, de lanen in.: Bad Bentheim

zaterdag 11 januari 2014

Bad Bentheim - Oldenzaal (30 km)

Gelopen op donderdag 9 januari 2014 met Emmeke (route)

Het is zover. Vandaag begint voor ons het Marskramerpad. Lang verwacht, en nu van start. Hoe ver van huis kun je beginnen. Kwart voor 5 de wekker, maar dan heb je ook wat. Dan sta je samen om 09.16 uur bij het station van Bad Bentheim. Op een druilerige donkergrijze donderdagmorgen.

De resten van de kerstverlichting sieren het park en de straten van deze gemeente. De burcht is imposant met zijn 'goudgele' zandsteen. Het ligt er strategisch op de top van het stadje. Over de klinkers zoeken we de Wilhelmstrasse (nee, we hoeven daar niet bij iemand op bezoek). En dan vinden we toch de eerste markering: een witte T op een zwart vlak.

Waar is iedereen hier? We lopen Bad Bentheim uit richting Ostmühle. Bij de molen staat een bankje. Emmeke maakt een eerste Montessori-knipwerkje van pleister voor haar kleine teen in de net te kleine wandelschoen uit 1990. Een foto bij de Flintstones-pichnicktafel en dan gaan we dalen. Helaas zijn we zo aan het kletsen dat we een afslag missen. Dus weer stijgen om op de route te komen. Stukken bos met bemodderde wegen.

De meevaller van vandaag is dat de brug over de Dinkel gewoon toegankelijk is, ondanks waarschuwingen op het forum van www.wandelnet.nl . We lopen verder Forst Bentheim en schuilen bij een gezellige hut. Een emmer met molton staat er in een hoek. Op de achterwand een kaart van het Marskramerpad/ de Töddenweg. Wij nemen een dubbelfrisje, strekken de benen en wachten de bui af.

Stevig doorwandelend (eerst finaal de verkeerde kant op) gaan we voorwaarts. De hoge bomen zwiepen in de storm (harde windstoten tot ver in het binnenland!): het lijkt hier wel Afrika. Ijsboerderij 't Loeboerke is niet open. Toch strijken we even neer op het terras (de boerin zit binnen achter de naaimachine). Emmeke verzorgt haar blaar met liefde en aandacht en daar gaan we weer. Nu is het niet ver meer naar Oldenzaal. In de schemer bereiken we de stijlvolle villa's aan de stadsrand. Het begint nu echt te regenen. De Steenstraat is snel gevonden en als twee verzopen katten lopen we hotel de Kroon binnen. De lift is defect, dus we hebben ook nog een trap te nemen.

Bijna 30 km in de benen. Goed bezig! Opfrissen en bijkomen, contact met het thuisfront, en daarna op kousenvoeten heerlijk gegeten beneden bij restaurant Flavour. Wat Twentse klanken om ons heen van andere gasten. We zijn heel ver van huis!