Weer een nieuwe logistieke variant: we zetten drie auto's bij respectievelijk eindpunt,op twee derde en bij het startpunt. Het waait hard vandaag. Maar we lopen in de bossen en van west naar oost, dus hebben er geen last van. Het is een mooi geluid om de storm door de boomtoppen te horen razen. Het roept het gevoel op van 'het heerlijk avondje is gekomen'. Tijd van surprise-stress en uitwisselen wat jij vanochtend in je schoen vond.
Bij de Lange en Korte Duinen - ik weet nooit welke het zijn- zet een behulpzame vrouw ons professioneel op de foto, zonder tegenlicht en met mooie achtergrond. Af en toe miezert het een beetje, maar het stelt niet veel voor. Ik heb er inmiddels al meer dan 300 kilometer opzitten van het Trekvogelpad. Door ziekte van Guus verviel vorige week de etappe Durgerdam- Gein. En dan wacht alleen nog het oostelijk eind van Borculo naar Enschede, zo'n 45 km. Voor vandaag staat er weer eens een lekker lange tocht op het programma: een halve marathon. Gelukkig hoeven we hem niet hard te lopen. Vooralsnog worden we bijna omver gereden door tig mountainbikers, die als zwartbemodderde mannetjes uit de bossen opduiken.
Bijna alle blad is inmiddels van de bomen af. En deze storm waait de laatste er ook nog af, terwijl ook de bladeren op de grond rondstuiven. Het heeft veel geregend de afgelopen dagen. We boffen dus echt vandaag. Want het zonnetje breekt door en het wordt droog. Bij het Kontakt der Kontinenten is de route wat onaantrekkelijk (veel asfalt en autoverkeer), en lopen we ook nog even 200 meter fout, omdat een fiets geparkeerd staat voor de rood-witte markering.
Op deze etappe zit geen horeca (behalve theehuis 't Hoogt na 3 km), dus rusten we uit op bankjes. Dat doen we in de wijk Apollo, die in de jaren vijftig is gebouwd voor de in Soesterberg gelegerde Amerikaanse militairen. Toeval of niet, maar hier worden we opgeschrikt door een enorme knal, terwijl we onze boterham eten in de speeltuin. Langs de wandelpaden veel prikkeldraad en waarschuwingsborden met enge honden.
Al kletsend bereiken we Austerlitz, waar Alette besluit gewoon verder te wandelen tot het eind. We lopen dus langs haar auto (ook hier een stop bij de speeltuin) weer het dorp uit. De piramide van Austerlitz kennen we allemaal wel, dus daar maken we zeker geen omweg voor. Het ruikt hier heerlijk naar dennen, wat de gedachten verplaatst naar kerst. Nog één maand en dan is het alweer eerste Kerstdag. Een rond gebouwtje doet ons denken aan het Capitool in 's Graveland. Op zondag na kerktijd moest je thuis ook nog eens een uur stil zijn als er op TV eindeloos werd gediscussieerd door oude grijze wijze mannen.
Vlak voor Maarn is er nog een klein heidegebied met een eenzame (?) lariks. Weer veel hondenuitlaters hier. En dan stappen we de bebouwde kom van Maarn in, waar Wendeline de auto heeft geparkeerd. Goed doorgestapt: binnen vijf uur de 21 km volbracht.
